Árbores escuras,
estrelando cara ao infinito,
mergúllanse nun teito de cristal
negro coma o peixe e a sangue,
espreitando.
O fume gris
que se debate entre o ser e o deixar de ser,
ou o non existir e o non ter existido,
sorrí con esa bágoa malferinte,
abraiada.
Nun momento de silencio
no sono das idades
esvaecidas na néboa,
os ouveos das cadelas
gozan.
O vago rosmar dunha sociedade enrabuñada,
rosma que te rosma,
creounos:
¡Existimos!
No hay comentarios:
Publicar un comentario